سپیده چون درامد ماه بنشست

دریغا عهد دیرین یار بشکست

برفت و با رقیبان گفتگو کرد

شکایت از من و این خلق و خو کرد

برفتش یاد آن یار قدیمی

همی دشمن شد آن یار صمیمی

چنان با ناکسان بی پرده بنشست

که از کوی دلم بار سفر بست

چنین نامه نوشتم از برایش

چه خوش بود آن دو روز کردی تباهش

از این رو قاصدی در پی فرستاد

یکی کوزه درونش می فرستاد

اگر خواهی مرا در آسمانم

بنوش این می که آخر پیک آنم

چنان کردم که او فرموده بودش

همی نوشیدم و گفتم درودش

چو قالب گشت آن مستی به هوشم

بگفتم پیک آخر کی بنوشم

چو در سر داشتم وصل دل یار

طلب کردم می از ساقی دگر بار

تمام کوزه را یک پیک بنمود

منم نوشیدم و گفتم که بدرود

دگر دنیا به چشمم خرد آمد

حبیبم چون دلم پژمرد آمد

مرا دیگر از او یادی نمانده

چو آخر پیک می هوشم برانده

از اینرو با لطافت جمله ای گفت

چرا آتشفشان سینه ات خفت

شکوه و لطف و احسانم کجا رفت

مرا گفتی که ایمانم کجا رفت

چو نوشیدش از این می راست گفتی

بدون حیله و نی کاست گفتی

ترا حسرت به از دمساز بودن

به زیر خس هوس پرواز بودن

مرامم نیست جز پروانه واری

اگر بینم که شمع شام تاری

به پایش سوزم و حرفی نگویم

ز گردش آشیان جایی نجویم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: